Show me your bones.

"I'm so ugly but that's ok cause so are you" είπε ο μεγάλος Kurt Cobain,μα δυστυχώς για εμάς δεν είναι έτσι η πραγματικότητα.Γιατί ας μην γελιόμαστε, όσο κι αν λέμε -χωρίς να εξαιρώ τον εαυτό μου- πως δεν είμαστε επιφανειακοί, πως δεν μας νοιάζει μόνο η εμφάνιση και πως ο χαρακτήρας μετράει, όλοι έχουμε απορρίψει άτομα βασιζόμενοι στην εμφάνιση τους.  Είτε ήταν κάτι ερωτικό, ή κάτι φιλικό ή κάτι τελείως χαζό όπως π.χ. ποιος θα κάτσει δίπλα μας στο λεωφορείο πάντα θέλαμε ένα όμορφο άτομο. Αρχικά πίστευα πως μόνο εγώ φέρομαι έτσι και ένιωθα υποκρίτρια και σχεδόν 'χαζογκόμενα'. Σταδιακά ανακάλυψα πως έτσι συμπεριφέρονται οι περισσότεροι άνθρωποι,  Και κυρίως, τα αρνητικά σχόλια σχετίζονται με το βάρος του ατόμου.Θεωρείται μαι φυσιολγική αντίδραση για του άνδρες -θεωρείται λέω, διαφωνώ αλλά δεν θα επεκταθώ-. Θα περίμενε κανείς πως οι κοπέλες μεταξύ μας θα είχαμε λίγο περισσότερη κατανόηση, αλλά αμ δε... Εμείς είμαστε ακόμα χειρότερες!  Είναι τρομακτικός ο βαθμός στον οποίο κριτικάρουμε η μια την άλλη μόνο και μόνο για να ανεβάσουμε το δικό μας 'εγώ'. Κι όμως, είναι τόσο παράλογο όσο ακούγεται;

Θα έλεγα όχι και τόσο. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου πλέον το πρότυπο της 'Barbie' έχει ξεπεραστεί. Όσο παραπλανητικό πρότυπο κι αν ήταν η γνωστή μας Barbie, με τα υπέροχα μαλλιά ξανθά μαλλιά της, τα γαλάζια μάτια και τις εξωπραγματικές αναλογίες τα κορίτσια δεν μπορούσαν τα ταυτιστούν μαζί της πλήρως, μιας και ήταν ένα απλό παιχνίδι και οι περισσότερες από εμάς καταλάβαιναν μεγαλώνοντας ότι κούκλες δεν θα μπορούσαμε ποτέ να γίνουμε. Τα σημερινά πρότυπα όμως, πολύ πιο επικίνδυνα και κρύβουν πίσω τους ένα ολόκληρο lifestyle. Τα ανορεκτικά μοντέλα (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε!) έχουν καταλάβει τα media και το 'χουν σκάσει πια από τις πασαρέλες! Πλέον σουλατσάρουν ελεύθερες σε περιοδικά κι εφημερίδες και κατακτούν ανενόχλητα την μικρή και την μεγάλη οθόνη. Όλες εμείς λοιπόν οι ανασφαλείς κοπελίτσες, βλέποντας τα δίμετρα καλλίγραμα πόδια, το γνωστό κενό ανάμεσα στους γλουτούς, τις επίπεδες κοιλιές, τους μικροσκοπικούς καρπούς και γενικά όλα αυτά τα γεμάτα χάρη κόκαλα να πετάγονται από παντού  νιώθουμε ακόμα πιο ανασφαλείς και βάζουμε στόχο να γίνουμε σαν όλες αυτές τις πανέμορφες...μονδέλες που λέει κι η γιαγιά! Γιατί εκτός από την υπέροχη εμφάνιση που θα τραβήξει φυσικά την προσοχή όλων των αρσενικών ακολουθούν κι άλλα, πολύ μεγαλύτερα προνόμια. Λεφτά, παπαράτσι, φήμη,δόξα! Ο,τι θα ονειρεύονταν ο καθένας από εμάς... Κι έτσι φτάνουν τα ποσοστά νευρικής ανορεξίας  στο κόκκινο σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες, οι τσαρλατάνοι που υπόσχνται  'άνετο και γρήγορο αδυνάτισμα' πλουτίζουν και χιλιάδες κοπέλες πεθαίνουν γιατί... "not skinny enough!"

Μοναξιά,φόβοι και το διαφορετικό.

Μοναξιά είναι να σε τρομάζει ο ήχος της φωνής σου,που σαν αντίλαλος γυρνάει στ’άδεια δωμάτια και σε στοιχειώνει. Μοναξιά είναι να πονάς και κανείς να μην νοιάζετα ή να νοιάζονται όλοι την λάθος ώρα. Μοναξιά είναι να νιώθεις  μόνος σε δωμάτια γεμάτα κόσμο.  Μοναξιά είναι να πονάς και κανείς να μην είναι εκεί,να φωνάζεις και κανείς να μην σ’ακούει,να ουρλιάζεις στο κενό. Να κλωτσάς,να βρίζεις,ν’αργοπεθαινεις και κανείς να μην σε παίρνει χαμπάρι. Όλοι να σ’αγνοούν σε σημείο που να θες να χαθείς απ’τον κόσμο για να δεις αν θα το καταλάβει κανείς. 

Θέλω κι εγώ ώρες ώρες να χαθώ. Νιώθω παρήσακτη, σαν να χαλάω την τέλεια ευτίχια που βιώνουν οι γύρω μου. Ένα παράσιτο στον ιδανικό αυτό κόσμο, που η ψευτιά και η ανιθικότητα κυριαρχούν. Μα,για ποιο ‘εγώ;’ να μιλήσω; Πώς να ξεχωρίσω το εγώ μου , την φωνή μου, μέσα σε τόσες φωνές; Απ’την στιγμή που γεννιόμαστε μας διδάσκουν με περισσή ευλάβεια να ‘μαστε όλοι ίδιοι, μάζα άβουλη και δειλή. Γιατί όποιος ξεχωρίζει είναι λάθος, είναι κακός, διαβολικός και πρέπει να εξολοθρευτεί. Κι έτσι μαθαίνουμε να λιντσάρουμε ο,τι το διαφορετικό δούμε.

Αλλά τελικά,τι είναι αυτό το ΄’διαφορετικό;’’ που τόσο μας φοβίζει; Ο καθένας μας μπορεί να αναπλάσει την έννοια του διαφορετικού όπως τον βολεύει και να χρησιμοποιήσει τον φόβο του εναντίων του κατά βούληση. Το διαφορετικό μπορεί να είναι ο ανάπηρος που χρειάζεται βοήθεια να διασχίσει τον δρόμο, η κοπέλα που ντύνεται περίεργα, η γυναίκα που κακοποιείται, ο πολιτικός που –ω,τι συμφορά!- λέει αλήθειες.(Καλά,ας μην γελιόμαστε, ήταν άτοπο το τελευταίο παράδειγμα.) Αυτό το τόσο μισητό διαφορετικό ονομάζεται έτσι γιατί διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ο καθένας μας, ανάλογα με τα βιώματα και τις ιδεολογίες του βλέπει τους φόβους του στο πρόσωπο του διαφορετικού

~Μ.Τ.