Μερικές νύχτες κοιτάω τ'αστέρια κι αναρωτιέμαι τι είναι πραγματικά και πως κατέληξαν εκεί, στο τέλος τ'ουρανού μου. Η επιστημονική τους εξήγηση δεν με κάλυπτε, δεν μπορούσε κάτι τόσο όμορφο να είναι μόνο φλόγες και γη, έπρεπε να έχει λίγη μαγεία. Στα οκτώ μου αποφάσισα πως ήταν άγγελοι κι έχτισα μόνη μου το δικό μου παραμύθι. Τ'αστέρια ήταν κάποτε άγγελοι. Άγγελοι με καρδιές καλοσυνάτες που σκορπούσαν απλόχερα το φως τους χωρίς να ζητάν τίποτα σ'αντάλλαγμα. Αλλά οι άνθρωποι τυφλωμένοι από την ματαιοδοξία και την ζήλια τους, τους κυνήγησαν, τους βασάνισαν και τους έδιωξαν. Οι άγγελοι δεν αντιστάθηκαν, κανένας σκληρός λόγος δεν βγήκε από τα χείλη τους και δεν υπήρξαν αντίποινα. Ο άνθρωπος ξέπεσε, όχι όμως επειδή δάγκωσε τον απαγορευμένο καρπό. Ο παράδεισος χάθηκε όταν χάθηκαν οι άγγελοι, όταν χάθηκε η καλοσύνη. Ο παράδεισος χάθηκε με την εξορία των αγγέλων. Κι όμως, τ'αστέρια συνεχίζουν να σκορπίζουν το φως τους. Αδύναμο μεν, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την γη, η λάμψη τους όμως είναι ακόμα εδώ.
Μεγάλωσα από τότε, ωρίμασα. Κι όμως αυτή η ιστορία για την χαμένη Εδέμ και τους εξόριστους αγγέλους μου μοιάζει τόσο αληθινή. Φαντάζομαι όλοι μας έχουμε τα δικά μας παιδικά παραμύθια, ιστορίες που φτιάξαμε ως παιδιά για να μη φοβόμαστε την νύχτα, για να καταλάβουμε τον κόσμο γύρω μας, για να νιώσουμε 'μεγάλοι'. Ίσως όντως τ'άστρα να 'ναι άγγελοι, και ίσως πραγματικά να χάσαμε την αιώνια ζωή για πάντα, όμως υπάρχουν ακόμα κι επίγειοι 'άγγελοι'. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που με τις απλές καθημερινές τους πράξεις δείχνουν πως δεν εξαφανίστηκε η ανθρωπιά κι ούτε θα εξαφανιστεί όσο δύσκολοι κι αν είναι οι καιροί. Σ'αυτούς τους ήρωες πιστεύω πλέον εγώ, που το εσωτερικό τους άστρο λάμπει πιο λαμπρό κι απ'την μεγάλη άρκτο.
