Μοναξιά,φόβοι και το διαφορετικό.

Μοναξιά είναι να σε τρομάζει ο ήχος της φωνής σου,που σαν αντίλαλος γυρνάει στ’άδεια δωμάτια και σε στοιχειώνει. Μοναξιά είναι να πονάς και κανείς να μην νοιάζετα ή να νοιάζονται όλοι την λάθος ώρα. Μοναξιά είναι να νιώθεις  μόνος σε δωμάτια γεμάτα κόσμο.  Μοναξιά είναι να πονάς και κανείς να μην είναι εκεί,να φωνάζεις και κανείς να μην σ’ακούει,να ουρλιάζεις στο κενό. Να κλωτσάς,να βρίζεις,ν’αργοπεθαινεις και κανείς να μην σε παίρνει χαμπάρι. Όλοι να σ’αγνοούν σε σημείο που να θες να χαθείς απ’τον κόσμο για να δεις αν θα το καταλάβει κανείς. 

Θέλω κι εγώ ώρες ώρες να χαθώ. Νιώθω παρήσακτη, σαν να χαλάω την τέλεια ευτίχια που βιώνουν οι γύρω μου. Ένα παράσιτο στον ιδανικό αυτό κόσμο, που η ψευτιά και η ανιθικότητα κυριαρχούν. Μα,για ποιο ‘εγώ;’ να μιλήσω; Πώς να ξεχωρίσω το εγώ μου , την φωνή μου, μέσα σε τόσες φωνές; Απ’την στιγμή που γεννιόμαστε μας διδάσκουν με περισσή ευλάβεια να ‘μαστε όλοι ίδιοι, μάζα άβουλη και δειλή. Γιατί όποιος ξεχωρίζει είναι λάθος, είναι κακός, διαβολικός και πρέπει να εξολοθρευτεί. Κι έτσι μαθαίνουμε να λιντσάρουμε ο,τι το διαφορετικό δούμε.

Αλλά τελικά,τι είναι αυτό το ΄’διαφορετικό;’’ που τόσο μας φοβίζει; Ο καθένας μας μπορεί να αναπλάσει την έννοια του διαφορετικού όπως τον βολεύει και να χρησιμοποιήσει τον φόβο του εναντίων του κατά βούληση. Το διαφορετικό μπορεί να είναι ο ανάπηρος που χρειάζεται βοήθεια να διασχίσει τον δρόμο, η κοπέλα που ντύνεται περίεργα, η γυναίκα που κακοποιείται, ο πολιτικός που –ω,τι συμφορά!- λέει αλήθειες.(Καλά,ας μην γελιόμαστε, ήταν άτοπο το τελευταίο παράδειγμα.) Αυτό το τόσο μισητό διαφορετικό ονομάζεται έτσι γιατί διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ο καθένας μας, ανάλογα με τα βιώματα και τις ιδεολογίες του βλέπει τους φόβους του στο πρόσωπο του διαφορετικού

~Μ.Τ.