Τικ Τοκ

Η μέρα διαδέχεται την νύχτα, ο χειμώνας το καλοκαίρι και γρήγορα τα εφτάωρα στο σχολείο μετατρέπονται σε εφτάωρα στην δουλειά. Ο χρόνος κυλάει, είτε το θέλουμε είτε όχι. Τικ Τοκ. Στα δεκαπέντε μου τρέχω σαν την τρελή να προλάβω. Ιδιαίτερα για το σχολείο, για να έχω καλούς βαθμούς, για να πετύχω. για ένα 'μέλλον΄. Ιδιαίτερα στις ξένες γλώσσες, για να μπορώ να φύγω εξω, για να έχω εφόδια. Διάβασμα, διάβασμα και πάλι διάβασμα. Σαν δεσμοφύλακας στέκεται το ρολόι από πάνω μου, τικ τοκ τικ τοκ τικ τοκ. Δεν θα προλάβεις μου λέει. Μη πάρεις ανάσα τώρα,να τελειώσεις, να τελειώσεις τα μαθήματα σου. Τόσος κόπος, τόσο άγχος κι όλα αυτά γιατί; Για ένα μέλλον αβέβαιο και θόλο, ένα μέλλον που δεν μου το κλέψαν μέσα από τα χέρια γιατί η δική μου η γενιά δεν πρόλαβε ποτέ να το κρατήσει. Και το ρολόι τρέχει,μετράει.  Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου με κυνηγούσε ο Χρόνος, ασταμάτητος και άτρωτος μπροστά στα ανθρώπινα όπλα. Δεν υπάρχει θάνατος μήτε ζωή χωρίς τον Χρόνο. Πάντα θέλουμε λίγο παραπάνω, λίγα λεπτά χάρισμα. Μα ο παντοδύναμος Χρόνος δε χαρίζεται. Αυτός είναι τα πάντα, αυτός είναι που καθορίζει το παιχνίδι. Κινεί τα πούλια στην σκακιέρα,βρίσκεται πίσω από τα κρυμμένα προσωπεία. Όλοι θέλουν να τον ξεγελάσουν, μα κανείς δεν μπορεί. Τικ Τοκ Τικ Τοκ. Κι εγώ μόνο με δεκαπέντε χρόνια στην πλάτη μου συνεχίζω να τρέχω στο ασταμάτητο εμβατήριο του κι αναρωτιέμαι πόσο ακόμα θα αντέξω που ήδη κουράστηκα; Κι αφου ο χρόνος μας είναι περιορισμένος τι είναι προτιμότερο; Να τρέχουμε για να προλάβουμε να ζήσουμε όσα περισσότερα μπορούμε ή να απολαύσουμε την διαδρομή ρισκάροντας όμως το να μην ζήσουμε αρκετά;

Salvador Dali -The persistence of memory .       

Η τέχνη του 'φαίνεσθαι'

Θέλει πολύ ταλέντο για να τελειοποιήσει κανείς την τέχνη του φαίνεσθαι, να καλύψει το είναι του τόσο πειστικά που κανείς να μην το βλέπει, ούτε καν ο ίδιος του ο εαυτός. Λίγη υποκρισία εδώ, λίγη διπροσωπία εκεί και τσουπ σύντομα δεν αναγνωρίζεις πια το είδωλο που σε κοιτάει στον καθρέφτη. Το κοιτάς απειλητικά γιατί σου μοιάζει ξένο. Συνεχίζεις την παρωδία σου, αυτό το τσίρκο της ψευτιάς  και θάβεις τα πραγματικά θέλω και πιστεύω σου όλο και βαθύτερα. Μην τυχόν τα ανακαλύψει κάποιος, μη τύχει και γνωρίσουν τον πραγματικό σου εαυτό γιατί αν δεν είσαι στ'αλήθεια σαν αυτούς δεν θα σε θέλουν. Έτσι σκάβεις, σκάβεις, σκάβεις όλο και βαθύτερα ώσπου τελικά το όνειρο σου γίνεται πραγματικότητα. Ίδιος κι απαράλλακτος με όλους εκείνους που κάποτε κορόιδευες, με όλους εκείνους στους οποίους αργότερα ήθελες να μοιάσεις. Γιατί όμως δεν νιώθεις ικανοποίηση; Μην κοιτάς στον καθρέφτη, δεν είσαι εσύ πια. Πάρε τα χέρια σου, βάλτα μες το γυαλί και πνίξε την αντανάκλαση σου. 

Και τώρα αναρωτήσου, ήταν το  φαίνεσθαι αυτό που σκότωσες ή το είναι; 

Idk.

People are afraid of the dark and everything it has to do with it. They avoid darkness in all costs, thinking something (or someone) is hiding beaneath the shadows. I'm different. The light scares me. Everyone can put on a happy mask and embraced by the soft rays of the sun, pretend. People pretend they're happy with their lives, content with their jobs, in love with their lovers... But in reality it's all just a lie hiding behind the sun, behind it's warmth and ligh.t And someday the sun, like all stars will explode and drown this world and every other world in our solar systerm under waves and waves of fire, consuming everything. That's when they'll crave for darkness, the darkness that saves only disobeyent souls like mine.