Τικ Τοκ

Η μέρα διαδέχεται την νύχτα, ο χειμώνας το καλοκαίρι και γρήγορα τα εφτάωρα στο σχολείο μετατρέπονται σε εφτάωρα στην δουλειά. Ο χρόνος κυλάει, είτε το θέλουμε είτε όχι. Τικ Τοκ. Στα δεκαπέντε μου τρέχω σαν την τρελή να προλάβω. Ιδιαίτερα για το σχολείο, για να έχω καλούς βαθμούς, για να πετύχω. για ένα 'μέλλον΄. Ιδιαίτερα στις ξένες γλώσσες, για να μπορώ να φύγω εξω, για να έχω εφόδια. Διάβασμα, διάβασμα και πάλι διάβασμα. Σαν δεσμοφύλακας στέκεται το ρολόι από πάνω μου, τικ τοκ τικ τοκ τικ τοκ. Δεν θα προλάβεις μου λέει. Μη πάρεις ανάσα τώρα,να τελειώσεις, να τελειώσεις τα μαθήματα σου. Τόσος κόπος, τόσο άγχος κι όλα αυτά γιατί; Για ένα μέλλον αβέβαιο και θόλο, ένα μέλλον που δεν μου το κλέψαν μέσα από τα χέρια γιατί η δική μου η γενιά δεν πρόλαβε ποτέ να το κρατήσει. Και το ρολόι τρέχει,μετράει.  Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου με κυνηγούσε ο Χρόνος, ασταμάτητος και άτρωτος μπροστά στα ανθρώπινα όπλα. Δεν υπάρχει θάνατος μήτε ζωή χωρίς τον Χρόνο. Πάντα θέλουμε λίγο παραπάνω, λίγα λεπτά χάρισμα. Μα ο παντοδύναμος Χρόνος δε χαρίζεται. Αυτός είναι τα πάντα, αυτός είναι που καθορίζει το παιχνίδι. Κινεί τα πούλια στην σκακιέρα,βρίσκεται πίσω από τα κρυμμένα προσωπεία. Όλοι θέλουν να τον ξεγελάσουν, μα κανείς δεν μπορεί. Τικ Τοκ Τικ Τοκ. Κι εγώ μόνο με δεκαπέντε χρόνια στην πλάτη μου συνεχίζω να τρέχω στο ασταμάτητο εμβατήριο του κι αναρωτιέμαι πόσο ακόμα θα αντέξω που ήδη κουράστηκα; Κι αφου ο χρόνος μας είναι περιορισμένος τι είναι προτιμότερο; Να τρέχουμε για να προλάβουμε να ζήσουμε όσα περισσότερα μπορούμε ή να απολαύσουμε την διαδρομή ρισκάροντας όμως το να μην ζήσουμε αρκετά;

Salvador Dali -The persistence of memory .