Το θυμάμαι σαν χθες. Απ’το τίποτα ένα φως. Λευκό,εκτυφλωτικό,απ’τα βάθυ τ’ουρανού. Και ξαφνικά μετά μ’ένα φύσημα ο κόσμος όλος. Πνοή απ’την πνοή, ζωή μες την αιωνιότητα. Ήταν ωραία εκεί, στον Παράδεισο. Συντροφιά με τα δέντρα και τα ζώα και μόνο οδηγό το ένστικτο -κι αυτό ακόμα άδολο. Μα ο άνθρωπος σαν άνθρωπος πάντα θέλει κάτι παραπάνω. Εξάλλου η αμαρτία έχει χρώμα κόκκινο. Κι ήταν γλυκός ο καρπός και ζουμερός κι έτρεξε ο χυμός του στα χείλη της.
Από τότε περιφέρομαι, άγνωστος ανάμεσα σ’αγνώστους. Δεσμοφύλακας του κόσμου αυτού, έχω στο στέρνο μου κρυμμένο το κλειδί της Πύλης. Δεν θα μπορούσα να γυρίσω άραγε; Περιφέρομαι αιώνιος δέσμιος περασμένων εγκλημάτων. Στην Αθήνα του Περικλή, να τον βλέπω στην Αγορά. Παρέα με τον Μ.Αλέξανδρο σε κάποια σκηνή να πίνουμε κρασί κάπου στην Ανατολή. Κι ύστερα ταξίδεψα με την αδερφή του, την γοργόνα. Βρήκα την χαμένη Ατλαντίδα, έκανα τα πάντα για ν’αναδυθεί απ’τα κάτεργα κι έπειτα την έθαψα πάλι. Βρέθηκα πλάι στον Ιούλιο Καίσαρα την ώρα που ξεμπρόστιαζε τον Βρούτο, ακολούθησα τον Χριστό ως τα Ιεροσόλυμα, χόρεψα με τους Γάλλους επαναστάτες στους δρόμους του Παρισιού, μίλησα με τους Άγγλους πολιτικούς, προσπάθησα να λογικέψω τον Χίτλερ. Ήμουν εκεί, πάντα εκεί. Σιωπηλός, σχεδόν άυλος. Όμως εκεί, σιωπηλός παρατηρητής της ανθρωπότητας σ'όλες τις κρίσιμες και μη στιγμές της.
Λεπτή η γραμμή που χωρίζει την πραγματικότητα απ’τα όνειρα. Όλοι πιστεύουν πως το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω πίσω στην Εδέμ μου. Μη γελιέστε,το μόνο που ήθελα πάντα ήταν να ‘μαι ελεύθερος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου