Τελευταίος απολογισμός της νύχτας

Είναι κάτι νύχτες σκοτεινές,λες και το φεγγάρι φοβήθηκε να βγει σεργιάνι και κρύφτηκε στ'ονειρωτό παλάτι του. Τι να βγει να μας πει άλλωστε; Κανείς δεν τ'ακουέι. Τέτοιες νύχτες μαύρες οι άνθρωποι τις φοβούνται. Κλείνονται στα σπίτια τους, αμπαρώνουν πόρτες και παράθυρα και ανάβουν όλα τα φώτα λες και θέλουν να ξορκίσουν το σκοτάδι που κάτι φαίνεται να κρύβει. Μόνο οι ερωτευμένοι τις απολαμβάνουν αυτές τις νύχτες, οι κρυφοί εραστές. Ξεμυτίζουν σιωπηλά από τα σπίτια τους και περπατάνε χερι χερι κι άφοβα τα έρημα σοκάκια, δίχως να ανησυχούν για το ποιος θα τους δει και τι θα πει. Μόνο οι ερωτευμένοι τις απολαμβάνουν αυτές τις νύχτες, οι ερωτευμένοι κι εγώ. Εγώ, που από παιδί άναβα όλα τα φώτα στο σπίτι , να φωτίσω και τις πιο απόμερες γωνιές. Όμως νύχτες σαν την αποψινή τις γουστάρω, δεν με τρομάζουν
Κάθομαι και κάνω απολογισμό. Ποιοι έμειναν, ποιοι έφυγαν, ποιους έδιωξα εγώ και ποιοι άξιζαν να μείνουν. Πατάω τα πλήκτρα με μανία όσο οι εικόνες προσώπων περνούν μπροστά απ'τα μάτια μου σαν κινηματογραφική ταινια, μόνο παιγμένη ανάποδα. Γέλια, πειράγματα, κλάματα, φωνές. Και μετά,τι; Μετά ησυχία. Τους έδιωξα όλους. Τι να τους κάνω; Μόνη στα δύσκολα, μόνη και στα εύκολα. Ξέρω, δυο-τρια ζευγάρια μάτια θ'απορήσουν τώρα κι αυτό το μόνη θα τους ξινήσει. Ναι,δίκιο θα'χουν. Είχα τους ανθρώπους μου, μόνη ποτέ δεν με αφήσαν. Όλοι οι άλλοι όμως; Που ήταν όλοι εκείνοι που υπόσχονταν αιώνια αγάπη; Που είναι τα 'για παντα' τους, τα 'θα εκανα τα παντα για σενα'; Τα πήρε ο άνεμος και τα σκόρπισε σαν τα φύλλα που έφερε τώρα ως το παράθυρο μου. Λόγια του αέρα στην κυριολεξία. Καλύτερα όμως έτσι, ποτέ δεν μου άρεζε να δίνομαι εκεί που δεν αξίζει να δοθώ.  Kάποιες φορές με παίρνει από κάτω, με τρώει αυτό το ρημαδογιατί. Γιατί έτσι ξαφνικά, γιατί χωρίς λόγο, γιατί αυτήν, γιατί τότε, γιατί γιατί γιατί... Ξυπνάει τότε ο άλλος μου εαυτός, ο 'εξυπνακιας' και μου απαντά. Για να είσαι καλύτερα, γιατί δεν τους είχες ανάγκη, γιατί αξίζεις περισσότερα. Ωραία τα λέει στην αρχή...μετά το πιάνει το εγώ μου μια ειλικρίνεια σωστό φαρμάκι. Γιατί μόνη σου τους έκανες να φύγουν, γιατί δεν εκτίμησες, γιατί δεν προσπάθησες. Πετιέμαι πάλι τότε και με κόβω.

Μην ανησυχείς, λεω. Μην τρως το κεφάλι σου με τόσα γιατί, απάντηση δεν θα βρεις. Γιατί έτσι έγινε και μην το ψάχνεις άλλο. Και σιωπά ο εξυπνάκιας που 'χω μέσα μου... Είμαι σίγουρη, σύντομα κάτι θα βρει να πει, κάτι να αντιτείνει - πάντα θέλει να λέει την τελευταία κουβέντα. Μέχρι τότε όμως θα 'μαι ήρεμη. 

Από φόβο

 Από φόβο.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα ατελείωτο παιχνίδι ρόλων, που όμως δεν ξέρεις αν οι υποκριτές υποδύονται τους εαυτούς του ή καποιον ξένο. Δεν είναι σωστή ερώτηση πια το πώς είσαι, το ποιός είσαι είναι σωστότερο.
Ποιος είσαι λοιπόν;
Τολμάς να μοιραστείς τον εαυτό σου με άλλους, να δείξεις όλα τα κομμάτια του εαυτού σου, σπασμένα και μη;
Θέλει πολύ θάρρος, να το θυμάσαι. Και λίγοι το έχουν αυτό το θάρρος. Γεμίζουμε δωμάτια με ανθρώπους που λένε ότι μας αγαπάνε, κι εμείς του πιστεύουμε γιατί δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε. Δείχνουμε μικρά κομμάτια το εγώ μας, ασήμαντα κομμάτια που δεν κρύβουν ιστορίες και μυστικά και πάθη και κλάματα και χαρές, κομμάτια που δεν μας αντιπρωσοπεύουν πραγματικά, απλά γιατί φοβόμαστε.  Φοβόμαστε την μοναξιά, κανείς δεν θέλει να 'ναι μόνος του
Με πόσα λίγα συμβιβάστηκες εξαιτίας αυτού του φόβου; Ή μήπως εσύ είσαι από 'κείνους τους ανθρώπους που τους σέρνει άλλος φόβος απ'την μύτη, η σιγουριά;
Για ένα σίγουρο μέλλον πέταξες τα καλύτερα σου χρόνια
Για μια σίγουρη δουλειά διέγραψες τα όνειρα σου
Για μια σίγουρη σχέση έσβησες τους έρωτες σου
Μας τρομάζει η αβεβαιότητα.
Πόσο ψεύτικους τους βλέπω όλους. Χαρακτήρες φανταστικοί κι ανύπαρχτοι, υπολείμματα ονείρων. Δεν τους κάνει την χάρη η αντανάκλαση να ανταποδώσει το παγωμένο χαμόγελο κι ο  καθρέφτης σπάει. Διαλύεται σε χίλια κομμάτια. Κι από φόβο, από φόβο μην μείνουν μόνοι, μην ξεχαστουν, μην ξεβολευτούν, μην χαθούν, μαζεύουν τα κομμάτια με ευλάβεια.
Πώς μπορούνε άραγε, να κάνουν τόσα από φόβο; Ιδέες πεθαίνουν κάθε μέρα από φόβο, και φλογερά πάθη καταβρέχονται με ορθολογισμό και λογική, και αφέλεια κι ανεμελιά γκρεμίζονται στο όνομα του φόβου και της λογικής. Φωτιές σε δρόμους, από φόβο. Ησυχία στα σπίτια, από φόβο. Σκυμμένα κεφάλια, από φόβο. Υπακοή, από φόβο. Σιωπή, από φόβο. Κι όταν απ'τον τόσο φόβο μείνετε ένα τίποτα, μην μου πείτε πως δεν σας προειδοποίησα.Θα σας αδειάσει ο φόβος, κάθε τι ζωτικό θα χαθεί και θα μείνετε κενοί. Και μόνοι, κι αβέβαιοι, και ξεχασμένοι. Ο ίδιος φόβος που σας έδεσε,ο ίδιος φόβος σας τελειώνει. Εγώ μιλάω, κανείς ομως δεν ακούει.

Concealed hypocrisy

Θέλουν να τους μιλήσουμε για το διαφορετικό, να το υποστηρίξουμε, αλλά όχι -όχι έτσι! Υποστηρίζουμε λάθος, δεν είναι όλα τα διαφορετικά ίσα κι όμοια. Άλλους τους στηρίζουμε για να δείξουμε πόσο ανώτεροι είμαστε, πόσο εξελιγμένοι είμαστε, μα όταν η προαναφερθείσα διαφορετικότητα δεν περιορίζεται σε χρώματα και γλώσσες όταν επεκτείνεται σε πολιτικές πεποιθήσεις και θρησκεύματα και στον έρωτα, τότε δεν είναι πια διαφορετικότητα,είναι απειλή. Σαπίλα φίλες μου, σαπίλα και υποκρισία. Γιατί βέβαια, είσαι ρατσιστής άμα χαρακτηρίσεις κάποιον 'μαύρο'. Τι πάει να πει μαύρος, θα σου πουν; Άνθρωπος είναι κι αυτός όπως εσύ, απαντάνε με περισπούδαστο ύφος. Μα είπα εγώ ποτέ μου ότι δεν είναι άνθρωπος; Εσείς οι ίδιοι μόνοι σας βάλατε ταμπελάκια στις λέξεις. Ναι ρε γαμώτο, το δέρμα του έχει το χρώμα της σοκολάτας, κι εγώ έχω το χρώμα που 'χουν τα στάχια κι η κολλητή μου είναι ολόλευκη σαν το χιόνι, και υπάρχουν κι άλλη άνθρωποι που είναι 'χουν το χρώμα των δειλινών. Και τι μ'αυτό; Εγώ ανέφερα ένα χρώμα, αυτό ήταν όλο. Αυτοί που μου το παίζουν ανώτεροι και σπουδαγμένοι, αυτοί μετέτρεψαν τον όρο 'έγχρωμος' σε κάτι υποτιμητικό. Όλοι μας έγχρωμοι είμαστε, άνθρωπο ασπρόμαυρο δεν είδα ποτέ μου. Μας ζαλίσατε πια με την δήθεν αποδοχή σας, με την δήθεν αλληλεγγύη σας και με την δήθεν ειλικρινή συμπαράσταση σας. Βλέπω πέρα απ'τα σφιγμένα σας χαμόγελα, πέρα από τους βαθυστόχαστους λόγους σας, πέρα από τα πρόσκαιρα σχέδια σας για 'Ένωση Όλων Των Λαών'. Να 'χατε λίγη τσίπα να μην προβάλατε πράγματα που δεν πιστεύετε ρε γαμώτο! Μη μασάς, όταν σου λένε να αποδεχτείς εννοούν μόνο αυτά που δέχονται οι ίδιοι. Κομπλεξικοί είναι καταβάθως, απλά μάθανε να καλύπτουν την υποκρισία τους κάτω από πολλά στρώματα "αποδοχής"!

Τ'ωραιότερο φεγγάρι του Φλεβάρη.

Έχει πανσέληνο. Έτσι νομίζω δηλαδή, όπως βλέπω το φεγγάρι να ξεπροβάλλει πίσω από τις κεραίες. Τέτοιες νύχτες είναι που πιστεύω στον Θεό, γιατί αν δεν είναι θεϊκό το χέρι που 'στειλε αυτό τον φεγγάρι να ρίξει την χλομάδα του πάνω από την Θεσσαλονίκη τότε δεν ξέρω ποια  άλλη συγκυρία έφερε αυτόν τον ασημένιο παράδεισο πάνω στις γκρίζες ταράτσες. Είναι όμορφη πόλη η Θεσσαλονίκη μου, κι όμως τις νύχτες βγάζει μια ανεξήγητη μελαγχολία. Ίσως να 'ναι η θάλασσα, ίσως να 'ναι που εμείς οι Βόρειοι πάντα καιγόμαστε μέσα μας παρά το κρύο ή ίσως φταίει που είναι πολλές οι σκέψεις μου απόψε και με πνίγουν. Κάθισα στην ταράτσα, πρώτη φορά μόνη. Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν εκεί πάνω και κοιτούσα τον ουρανο μα ξέρω ότι σύγκρινα κάθε αστέρι με τα μάτια σου κι  όμως κανένα δεν βρήκα να τους μοιάζει στην λάμψη. Πολύ κοινότυπο από μέρος μου να σε συγκρίνω με τ'άστρα -συγχώρεσε με. Δεν είναι το στυλ μου, συνήθως κρύβω τον ρομαντισμό μου πολύ καλύτερα. Δεν είμαι δα και τόσο ρομαντική. Είναι όμως που μου λείπεις. Είναι που ξυπνάω ώρες περίεργες κι εύχομαι μ'όλη μου την ψυχή να 'σουνα δίπλα μου να πάρεις μακριά τους εφιάλτες.  Αναρωτιέμαι πόσα βολεμένα ζευγαράκια χουχουλιάζουν αγκαλιά απόψε και δίνουν υποσχέσεις αιώνιας αγάπης. Τους βλέπω καθημερινά σε παγκάκια και πλατείες και πάρκα και θέλω να πάω
να τους πω, να τους εξηγήσω.  Να τους πω ότι η μικρή τους αιωνιότητα δεν θα είναι τόσο παντοτινή όσο πιστεύουν. Αλλά δεν το κάνω, δεν θέλω να γίνω κακιά. Η ζήλια ποτέ δεν οδήγησε πουθενά. Αστείο να ζηλεύω άγνωστους μα τι άλλο μπορώ να κάνω; Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να βολοδέρνω και να καίγομαι και να λιώνω και να αναρωτιέμαι αν εμένα με έχει αγαπήσει κανείς όπως αγαπάω εγώ. Ολοκληρωτικά. Δεν αγαπώ πολλούς, μα όταν το κάνω είναι για πάντα, είναι βαθύ και είναι αληθινό. Και δεν σας μιλάω για έρωτες και γκόμενους, για αγάπη  μιλάω. Ένας φίλος μου είπε πως ήδη έχω χάσει το παιχνίδι έτσι, μα εγώ θεωρώ πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος ν 'αγαπάει κανείς. Ναι, μπορεί να με καίει αυτός ο έρωτας και να νιώθω τόσο κενή όταν μας χωρίζουν τόσα πολλά αλλά δεν θα το άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Δεν θα το δεις αυτό, και λυπάμαι και τα ένα- δυό άτομα (ναι Ζωή, εσένα λέω. Και την Κατερίνα.) που θα το διαβάσουν αλλά ρε παιδιά, έχει αυτό το φεγγάρι, πώς να μην τον αγαπώ με τέτοιο φεγγάρι;

Μια γραμμή αλλιώτικη απ'τις άλλες

Πώς να χαράξεις την δική σου πορεία μέσα σ'αυτόν τον συρφετό ανθρώπων; Πώς να ξεχωρίσεις το εγώ σου ανάμεσα σε τόσους άλλους; Ποια φωνή είναι δική σου τελικά; Ακολουθείς στ'αλήθεια τα δικά σου όνειρα; Είναι οι δικές σου επιθυμίες που σε τραβάνε, σε σπρώχνουν, σε ταλαιπωρούν ή μήπως κάποιου άλλου; Σου επέβαλαν το δικό τους χαμένο μέλλον, τα δικά τους κολλημένα 'πιστευώ' με τόσο σθένος που τελικά τα πέρασες για δικά σου. Μην μπερδεύεσαι όμως. Να ρωτάς μα κυρίως να αναρωτιέσαι. Να εμπιστεύεσαι μα να μην πιστεύεις τυφλά. Μην τους αφήνεις να σε κάνουν ίδιο μ'αυτούς. Τι κι αν πάντα σε περιφρονούν; Εσύ ξέρεις την αλήθεια για αυτό μην επαναπαύεσαι σε μια βολεμένη ζωή που δεν φτιάχτηκε για εσένα, διεκδίκησε αυτό το παραπάνω που σου λείπει τις νύχτες, αυτή την ελευθερία που σου κλέψαν, αυτό το όνειρο που στοιχειώνει τα βράδια σου. Μην μείνει ο πόθος σου αμίλητος. Η Εδέμ δεν χάθηκε, αυτή την έχασαν. Είναι φαντάσματα του παρελθόντος, ξοφλημένοι ποιητές που ζουν σ'έναν κόσμο ολότελα δικό τους. Εν τέλει, γιατί να γίνεις σαν κι αυτούς; Έχεις το δικό σου βασίλειο να κυβερνάς, ένα βασίλειο που πιόνια και Βασίλισσες βρίσκονται όλοι μαζί παραταγμένοι στην ίδια γραμμή. Τη γραμμή στην άκρη του ονείρου.