Τ'ωραιότερο φεγγάρι του Φλεβάρη.

Έχει πανσέληνο. Έτσι νομίζω δηλαδή, όπως βλέπω το φεγγάρι να ξεπροβάλλει πίσω από τις κεραίες. Τέτοιες νύχτες είναι που πιστεύω στον Θεό, γιατί αν δεν είναι θεϊκό το χέρι που 'στειλε αυτό τον φεγγάρι να ρίξει την χλομάδα του πάνω από την Θεσσαλονίκη τότε δεν ξέρω ποια  άλλη συγκυρία έφερε αυτόν τον ασημένιο παράδεισο πάνω στις γκρίζες ταράτσες. Είναι όμορφη πόλη η Θεσσαλονίκη μου, κι όμως τις νύχτες βγάζει μια ανεξήγητη μελαγχολία. Ίσως να 'ναι η θάλασσα, ίσως να 'ναι που εμείς οι Βόρειοι πάντα καιγόμαστε μέσα μας παρά το κρύο ή ίσως φταίει που είναι πολλές οι σκέψεις μου απόψε και με πνίγουν. Κάθισα στην ταράτσα, πρώτη φορά μόνη. Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν εκεί πάνω και κοιτούσα τον ουρανο μα ξέρω ότι σύγκρινα κάθε αστέρι με τα μάτια σου κι  όμως κανένα δεν βρήκα να τους μοιάζει στην λάμψη. Πολύ κοινότυπο από μέρος μου να σε συγκρίνω με τ'άστρα -συγχώρεσε με. Δεν είναι το στυλ μου, συνήθως κρύβω τον ρομαντισμό μου πολύ καλύτερα. Δεν είμαι δα και τόσο ρομαντική. Είναι όμως που μου λείπεις. Είναι που ξυπνάω ώρες περίεργες κι εύχομαι μ'όλη μου την ψυχή να 'σουνα δίπλα μου να πάρεις μακριά τους εφιάλτες.  Αναρωτιέμαι πόσα βολεμένα ζευγαράκια χουχουλιάζουν αγκαλιά απόψε και δίνουν υποσχέσεις αιώνιας αγάπης. Τους βλέπω καθημερινά σε παγκάκια και πλατείες και πάρκα και θέλω να πάω
να τους πω, να τους εξηγήσω.  Να τους πω ότι η μικρή τους αιωνιότητα δεν θα είναι τόσο παντοτινή όσο πιστεύουν. Αλλά δεν το κάνω, δεν θέλω να γίνω κακιά. Η ζήλια ποτέ δεν οδήγησε πουθενά. Αστείο να ζηλεύω άγνωστους μα τι άλλο μπορώ να κάνω; Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να βολοδέρνω και να καίγομαι και να λιώνω και να αναρωτιέμαι αν εμένα με έχει αγαπήσει κανείς όπως αγαπάω εγώ. Ολοκληρωτικά. Δεν αγαπώ πολλούς, μα όταν το κάνω είναι για πάντα, είναι βαθύ και είναι αληθινό. Και δεν σας μιλάω για έρωτες και γκόμενους, για αγάπη  μιλάω. Ένας φίλος μου είπε πως ήδη έχω χάσει το παιχνίδι έτσι, μα εγώ θεωρώ πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος ν 'αγαπάει κανείς. Ναι, μπορεί να με καίει αυτός ο έρωτας και να νιώθω τόσο κενή όταν μας χωρίζουν τόσα πολλά αλλά δεν θα το άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Δεν θα το δεις αυτό, και λυπάμαι και τα ένα- δυό άτομα (ναι Ζωή, εσένα λέω. Και την Κατερίνα.) που θα το διαβάσουν αλλά ρε παιδιά, έχει αυτό το φεγγάρι, πώς να μην τον αγαπώ με τέτοιο φεγγάρι;