Στερεότυπα. Σε κανέναν δεν αρέσουν, είναι πλασμένος απ'την φύση του ο άνθρωπος να παριστάνει πως αντιπαθεί οτιδήποτε τον μαζικοποιεί. Ναι, είναι αλήθεια τα στερεότυπα και τα "σιχαινόμαστε" και τα απορρίπτουμε όχι όμως γιατί είμαστε ουμανιστές μέχρι το κόκαλο και πρεσβεύουμε αξίες όπως η αποδοχή της διαφορετικότητας και της μοναδικής ιδιοσυγκρασίας του καθένα. Ο λόγος είναι άλλος και πολύ πιο εγωκεντρικός θα έλεγα. Αφορίζουμε τα στερεότυπα γιατί όταν μας κατηγοριοποιούν και μας κολλάνε ετικέτες παύουμε να είμαστε οι μοναδικοί, οι ανεπανάληπτοι, οι ξεχωριστοί, οι καλύτεροι, οι "special" όπως τόσο πειστικά μας έλεγε τόσα χρόνια η μανούλα μας!
Ούτε κι εμένα μ'αρέσουν τα στερεότυπα ( αντιδραστική μέχρις αηδίας) και για αυτό δεν ευθύνονται ούτε η κοινωνική μου ευαισθησία ούτε η ηρωική Ελληνίδα μάνα που μέχρι και σήμερα προσπαθεί να με πείσει ότι είμαι δυο μέτρα γυναίκα. Κύριος υπαίτιος αυτής της αποστροφής είναι η διχασμένη ( ή ίσως και πολυχασμένη) μου προσωπικότητα που δεν μου επιτρέπει να καταταγώ κι εγώ σαν ευυπόληπτος πολίτης σε μια κατηγοριούλα! Γιατί μην γελιέστε,κατηγοριούλες είναι και μάλιστα Β' θέσης. Πίσω στο θέμα όμως. Άλλοτε θα με δεις να κυκλοφορώ στην τρίχα, να διαβάζω ροζ άρλεκιν και να πίνω καφέ στην παραλιακή κι άλλοτε να κυκλοφορώ αχτένιστη με διαφορετικές κάλτσες και σκισμένα παπούτσια και ν'αράζω στον πιο απόμακρο τεκέ. Γι'αυτό δεν μ'αρέσουν τα στερεότυπα, γιατί δεν χωράω πουθενά. Όσο customizing κι αν κάνω στις ταμπελίτσες καταλήγω χωρίς κλίκα κάνοντας έτσι την ζωή σας δύσκολη που δεν ξέρετε που να με βάλετε βρε αδερφέ! Μην σας απασχολώ, εγώ έτσι κι αλλιώς το 'χω πάρει απόφαση πως πάντα κάπως θα περισσεύω κι ίσως το γουστάρω και λίγο! Μπείτε ο καθένας στην σειρά του, κάντε τσεκ-ιν και βουρ για την ταμπελοχώρα!
Οι υπόλοιποι θα πάνε να χωθούμε σε καμία ουτοπία και θα φροντίσουμε να 'χει συνέχεια βροχή -μην έρθετε, χαλάει το μαλλί! Α και, sorry for the inconvenience!
Ούτε κι εμένα μ'αρέσουν τα στερεότυπα ( αντιδραστική μέχρις αηδίας) και για αυτό δεν ευθύνονται ούτε η κοινωνική μου ευαισθησία ούτε η ηρωική Ελληνίδα μάνα που μέχρι και σήμερα προσπαθεί να με πείσει ότι είμαι δυο μέτρα γυναίκα. Κύριος υπαίτιος αυτής της αποστροφής είναι η διχασμένη ( ή ίσως και πολυχασμένη) μου προσωπικότητα που δεν μου επιτρέπει να καταταγώ κι εγώ σαν ευυπόληπτος πολίτης σε μια κατηγοριούλα! Γιατί μην γελιέστε,κατηγοριούλες είναι και μάλιστα Β' θέσης. Πίσω στο θέμα όμως. Άλλοτε θα με δεις να κυκλοφορώ στην τρίχα, να διαβάζω ροζ άρλεκιν και να πίνω καφέ στην παραλιακή κι άλλοτε να κυκλοφορώ αχτένιστη με διαφορετικές κάλτσες και σκισμένα παπούτσια και ν'αράζω στον πιο απόμακρο τεκέ. Γι'αυτό δεν μ'αρέσουν τα στερεότυπα, γιατί δεν χωράω πουθενά. Όσο customizing κι αν κάνω στις ταμπελίτσες καταλήγω χωρίς κλίκα κάνοντας έτσι την ζωή σας δύσκολη που δεν ξέρετε που να με βάλετε βρε αδερφέ! Μην σας απασχολώ, εγώ έτσι κι αλλιώς το 'χω πάρει απόφαση πως πάντα κάπως θα περισσεύω κι ίσως το γουστάρω και λίγο! Μπείτε ο καθένας στην σειρά του, κάντε τσεκ-ιν και βουρ για την ταμπελοχώρα!
Οι υπόλοιποι θα πάνε να χωθούμε σε καμία ουτοπία και θα φροντίσουμε να 'χει συνέχεια βροχή -μην έρθετε, χαλάει το μαλλί! Α και, sorry for the inconvenience!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου