Τα παιδιά που μεγάλωσαν απότομα.

 Η σημερινή κοινωνία με 'κανε να νιώθω επιτακτική την ανάγκη να πάψω να 'μαι 'κοριτσάκι' και να γίνω 'γυναίκα' από τα 14, λες και κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Λες και θα 'ταν τέτοιο έγκλημα το να μείνω μικρή για λίγο ακόμα, πραγματικά μικρή. Ωρίμασα με το χτύπημα της οικονομικής κρίσης στην πόρτα μου. Με τα δελτία ειδήσεων των 8 να προβάλουν σενάρια καταστροφολογίας. Μ'έναν δήθεν έρωτα που στράβωσε, μια φίλη που έφυγε, έναν καυγά. Θα μου πεις, φυσιολογικότατα όλα αυτά και θα συμφωνήσω και με το παραπάνω. Δεν θα ήθελα να φτάσω τα δεκαπέντε και να μην ξέρω τι θα πει κακία και εκμετάλλευση. Να είναι ο φτώχεια και η στέρηση λέξεις ανύπαρκτες στο λεξιλόγιο μου, στην επεξήγηση τους να υπάρχει μονάχα ένα ερωτηματικό. Δεν ωριμάζουν όμως έτσι τα παιδιά πλέον. Μεγαλώνουν με το ζόρι, βιώνοντας εμπειρίες που δεν αρμόζουν ούτε σε ενήλικες πόσο μάλλον σε παιδιά της ηλικίας τους. 

 Είναι χιλιάδες παιδιά σ'όλον τον κόσμο. Είναι τα παιδιά στην Παλαιστίνη που στα οκτώ τους μάθανε τον πόλεμο. Τα παιδιά που τους κλέψανε τα όνειρα. Ήταν τα παιδιά του Ιράν που είδαν τα σπίτια τους να γίνονται στάχτες και τους γονείς τους μάρτυρες. Είναι τα παιδιά στην Αφρική, που δεν ξέρουν τι θα πει παιχνίδι,μονάχα εργασία στα χωράφια. Είναι όλα τα παιδιά του κόσμου που ζήσανε στην σκλαβιά και την εκμετάλλευση. Τα κορίτσια και τα αγόρια που περάσαν στην δουλεία. Αυτά τα παιδιά που εκπορνέυτηκαν από μικρά γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή. Τα παιδιά που αντί να υποδύονται τους στρατιώτες με πλαστικά όπλα παλεύουν να επιβιώσουν σε μια καθημερινότητα με όπλα πολύ αληθινά και πολύ θανατηφόρα.

Είμαι σίγουρη όμως, σου μοιάζουν πολύ μακρινά όλα αυτά. “Σε ποιες χώρες γίνονται τέτοια εγκλήματα?” Θα αναφωνήσεις σαστισμένος και μετά θα πας παρακάτω, γιατί η Ελλαδίτσα μια χαρά είναι, μια χαρά και τα παιδάκια της και όλα. Όχι,κάνεις λάθος φίλε μου.

Δεν είναι μόνο τα παιδιά της μακρινής Αφρικανικής ηπείρου που υποφέρουν.

Είναι η Μαρία, που μένει δίπλα σου. Αυτή, που οι γονείς της είναι άνεργοι. Αυτή που έχει δυο αδέρφια που με το ζόρι περνάν το λύκειο γιατί δουλεύουν. Αυτή που ήθελε να πάρει μια κούκλα μα η μητέρα της δεν είχε λεφτά.

Είναι ο Γιώργος που ακούει τους γονείς του να μαλώνουν κάθε βράδυ. Αυτός που δεν σηκώνει το τηλέφωνο από φόβο μήπως είναι η τράπεζα. Αυτός που δεν τολμάει να πει πως θα πάνε στο θέατρο με το σχολείο γιατί είναι ακριβά. Κι ας ονειρεύεται να γίνει ηθοποιός. Κι ας ήθελε τόσο να δει τον μικρό πρίγκιπα.

Είναι το άστεγο παιδάκι στο πεζοδρόμιο που αγνοείς επιδεικτικά γιατί να σε κλέψει θέλει το βρωμιάρικο.

Είναι κι άλλα πολλά παιδιά με διαφορετικές ηλικίες και διαφορετικό κοινωνικό υπόβαθρο που όμως μεγάλωσαν απότομα. Όλα τα αγόρια και τα κορίτσια που σπούδασαν κάτι διαφορετικό απ'αυτό που πραγματικά ήθελαν γιατί υπάρχει ανεργία. Όλα τα παιδιά που μένουν ξύπνια τις νύχτες κι ανησυχούν,φοβούνται,στοχάζονται. Αναρωτιούνται τι θ'απογίνει με την οικογένεια τους, το σπίτι τους, το μέλλον τους, την χώρα τους.

Αυτά τα παιδιά να τα θαυμάζεις, γιατί όσο εσύ κοιμόσουν ήσυχος αυτά πάλευαν. Όσο εσύ χάζευες αυτά προσπαθούσαν. Όταν φώναζες την μαμά σου να σου βάλει να φας ήδη μαγείρευαν, όταν ζητούσες βοήθεια με την αντιγραφή ξέραν ήδη να γράφουν. Ενώ εσύ έκλαιγες σαν έπεφτες τα παιδιά αυτά σηκώνονταν περήφανα και περπατούσαν παραπέρα. Ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά σου όχι γιατί ήταν εξυπνότερα ή πιο προικισμένα αλλά γιατί έπρεπε. Έπρεπε να επιβιώσουν και κατ'επέκταση έπρεπε να κάνουν πράγματα που τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας τους δεν φαντάζονταν καν.

Ένας από τους λόγους που απεχθάνομαι την σύγχρονη "πολιτισμένη" κοινωνία είναι αυτή η απώλεια της παιδικής αθωότητας. Δεν μπορείτε να μεγαλώνετε απότομα τα παιδιά, με τη βία, και να περιμένετε να γίνουν υγιείς ενήλικες. Πάντα θα τους λείπουν χρόνια απ΄την ζωή τους και θα παλιπαιδίζουν συνεχώς. Τους μένει ένα παράπονο που θα προσπαθήσουν να το καλύψουν στα μετέπειτα χρόνια της ζωής τους ή μέσα απ'τα παιδιά τους πέφτοντας σ'ένα φαύλο κύκλο καταστροφής γενεών.